LiefdesGedichten

In haar aard

Zij legde haar mond op zijn hand,
maar rust weze daar niet.

Haar lijf, haar ik, warm,
voedsel en emotie verbrandend,
gaf over haarzelf

met de lippen als
bezegeling, hij
welwillend gegijzeld,
zijn hand, geboeid
aan haar mond -

slaaf was hij geworden
van smachting en verlies,
van spilzucht en voorbijgang,
van overgave en vertedering,

maar zich verdiepend als wortels
van een zich vastzettende boom,
in haar aard.

Die eerste neerlegging,
't begin van wat toekomt -
het zoeken en hervinden,
't verliezen en verblinden.