Liefdesgedichten » Liefdesverdriet gedichten » Eenzaamheid
Eenzaamheid
Het is oorlog mijn liefste.
Ik moet naar het slachtveld gaan. Bang dat je mij niet meer zal zien, eenzaam in een cel opgesloten.
Helden worden afgeslacht.
Het lijkt of de oorlog is verloren.
Ik kijk van het kleine raam naar buiten.
Tegenover mij bloeit een kleine bloem.
Jaren zijn voorbij, eindelijk mag ik naar huis terugkeren.
Met lege handen naar jou komen zal mij zo verdrietig maken.
Van de bewaker mag ik de bloem plukken
voor mijn daperheid.
Reacties op 'Eenzaamheid'
Reageer als eerste op dit gedicht, vul je reactie hieronder in.
Reageer op 'Eenzaamheid'
Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!