Liefdesgedichten » Liefdesverdriet gedichten » Zomeravond 94
Zomeravond 94
Toen ik jong was wenste ik
iemand om te delen het gevoel dat avond is
over de geur van een uitgebloeide dag
de restanten van geuren van een dag en ook van jaren terug
de vluchtigste van de herinneringen, zacht als weemoed
maar helder als de morgenster in een maanloze nacht
Er waren zulke zeldzame zomeravonden
veel te kort omdat ze pas zulke avonden worden
als ze op het punt staan in te slapen
Men houdt geen herinnering aan die avonden zelf
omdat ze zelf niets zijn dan herinnering
Ik hield van de avonden van weemoed
toen ik alleen was
was er nog de verwachting dat het gevoel niet aan mij alleen
zou voorbijgaan
maar ook aan een vrouw en een kind
een gevoel dat uniek en en van ons
Ik heb een vrouw en een kind
het kind is het mooiste op aarde en haar glimlach evenaart
een zomeravond van weleer
de vrouw is zonder gelijke en brengt meer geluk dan al het andere
en toch verbaast het me
dat ze de zomeravond niet kent
dat ze de restanten van geuren niet herkent als
een maanloze nacht
noch de mijne, noch de hare, noch de onze
ze leest een boek en
lacht met mijn onbegrijpelijke vraag
het kind slaapt
in haar blik staat een vraag vol begrip
die ik ook niet versta
Reacties op 'Zomeravond 94'
Reageer als eerste op dit gedicht, vul je reactie hieronder in.
Reageer op 'Zomeravond 94'
Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!